வணக்கம் வாசக வாசகியரே, செவ்வாய் கிரகத்தை மையமாகக் கொண்ட ஒரு கற்பனைக் கதை இதோ:
வருடம் 2050. விண்வெளி ஆராய்ச்சியில் மனிதகுலம் ஒரு புதிய உச்சத்தைத் தொட்டிருந்தது. இந்திய விண்வெளி வீரரான கேப்டன் விக்ரம், செவ்வாய் கிரகத்திற்குத் தனி ஆளாக அனுப்பப்பட்ட முதல் மனிதர் என்ற பெருமையுடன் அந்தச் சிவப்பு மண்ணில் காலடி எடுத்து வைத்தார்.
அவரைச் சுற்றி எங்கும் செந்நிறப் பாறைகளும், புழுதிப் புயலின் சுவடுகளும் மட்டுமே இருந்தன. பூமியில் இருந்து பார்த்தபோது தெரிந்த அந்த மாயாஜால சிவப்பு கிரகம், அருகில் வந்தபோது ஒரு மயான அமைதியுடன் காணப்பட்டது. அவரது முக்கியப் பணி, அங்கே ஒரு காலத்தில் உயிர் இருந்ததற்கான சாத்தியக்கூறுகளைத் தேடுவதுதான்.
நாட்கள் வாரங்களாயின. விக்ரம் தனது ரோவர் வாகனத்தில் பல மைல்கள் பயணித்து மாதிரிகளைச் சேகரித்தார். ஒரு நாள், அவரது ரேடாரில் இதுவரை கண்டிராத ஒரு விசித்திரமான காந்த அலைவரிசை தென்பட்டது. அது வரைபடங்களில் இல்லாத, 'ஒலிம்பஸ் மான்ஸ்' எரிமலைக்கு அருகிலுள்ள ஒரு ஆழமான, இருண்ட பள்ளத்தாக்கிலிருந்து வந்தது.
விக்ரம் தனது ரோவரை அந்தப் பள்ளத்தாக்கை நோக்கிச் செலுத்தினார். உள்ளே செல்லச் செல்ல, செவ்வாயின் வழக்கமான சிவப்பு நிறம் மாறி, ஒரு விதமான நீலமும் ஊதாவும் கலந்த விசித்திரமான ஒளி பாறைகளில் இருந்து கசிவதைக் கண்டார். காற்றில் ஒரு மெல்லிய இசை ஒலிப்பது போல இருந்தது. அது அறிவியலுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு உணர்வு.
பள்ளத்தாக்கின் ஆழத்தில், ஒரு மிகப்பெரிய குகை வாயிலைக் கண்டார். அந்த குகைக்குள் நுழைந்த விக்ரம், தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. அங்கே புவிஈர்ப்பு விசை குறைவாக இருந்தது. காற்றில் மிதக்கும் விசித்திரமான, ஒளி வீசும் தாவரங்கள் இருந்தன. அவை பூமிக்குரிய எந்தத் தாவர இனத்தோடும் ஒத்துப்போகவில்லை.
திடீரென்று, அந்த குகையின் மையப்பகுதியில் ஒரு அசைவு தென்பட்டது. விக்ரம் தனது கையில் இருந்த கேமராவை உயர்த்தினார். அங்கே அவர் கண்ட காட்சி அவரை மெய்சிலிர்க்க வைத்தது.
அவர்கள் மனிதர்களைப் போலவோ அல்லது நாம் படங்களில் பார்க்கும் வழக்கமான வேற்றுகிரகவாசிகளைப் போலவோ இல்லை. அவர்கள் சுமார் ஏழு அடி உயரத்தில், முழுவதுமாக ஒளிரும் ஸ்படிகக் கற்களால் (Crystal) ஆனது போல இருந்தார்கள். அவர்களின் உடலில் இருந்து மென்மையான, அமைதியான நீல நிற ஒளி வெளிப்பட்டது. அவர்களுக்குக் கண்கள், வாய் என்று எதுவும் தனியாகத் தெரியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் விக்ரமைப் பார்ப்பதை அவரால் உணர முடிந்தது.
விக்ரம் பயத்தில் உறைந்து நின்றார். ஆனால், அந்த உயிரினங்களிடமிருந்து எந்தத் தாக்குதலும் வரவில்லை. மாறாக, ஒரு விதமான அமைதி அலை அவர் மனதை நிறைத்தது.
திடீரென்று, ஒரு குரல் அவர் காதுகளில் ஒலிக்காமல், நேரடியாக அவர் மூளையில் ஒலித்தது. அது ஒரு மொழியாக இல்லாமல், உணர்வுகளின் பரிமாற்றமாக இருந்தது.
"பூமியின் புதல்வனே, வருக! நாங்கள் வெகுகாலமாக உனக்காகக் காத்திருந்தோம்."
விக்ரம் திக்கித் திணறி, "நீங்கள்... நீங்கள் யார்?" என்று மனதிற்குள் கேட்டார்.
அந்த ஸ்படிக உருவங்களில் ஒன்று அவரை நோக்கி மிதந்து வந்தது. "நாங்கள் 'ஜியோன்கள்' (Zeons). செவ்வாயின் ஆன்மாக்கள். ஒரு காலத்தில் இந்தக் கிரகம் பூமியைப் போலவே பசுமையாகவும், நீர்வளத்தோடும் இருந்தது. ஆனால் ஒரு மாபெரும் விண்வெளிப் பேரழிவினால் இதன் மேற்பரப்பு அழிந்து போனது."
அவர்கள் விக்ரமின் மனதில் ஒரு காட்சியைக் காட்டினார்கள். செவ்வாய் கிரகம் ஒரு காலத்தில் எப்படி இருந்தது என்ற ஒரு பிரம்மாண்டமான காட்சி அது. நதிகளும், காடுகளும் நிறைந்த சொர்க்கபூமி.
"நாங்கள் இந்த கிரகத்தின் உயிர் சக்தியைப் பாதுகாப்பதற்காக, இந்த நிலத்தடி குகைகளில் ஸ்படிக வடிவில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். என்றாவது ஒருநாள், செவ்வாய் மீண்டும் உயிர்ப்பெறும். அதுவரை நாங்கள் காவலர்களாக இருப்போம்," என்றது அந்த உயிரினம்.
விக்ரம் வியப்பின் உச்சத்தில் இருந்தார். அவர் தேடி வந்தது நுண்ணுயிரிகளை, ஆனால் கண்டதோ ஒரு பழமையான, அறிவார்ந்த நாகரீகத்தை.
அந்த ஜியோன் உயிரினம் தனது உடலில் இருந்து ஒரு சிறிய, ஒளிரும் ஸ்படிகத் துண்டைப் பிரித்து விக்ரமிடம் நீட்டியது. அது காற்றில் மிதந்து அவர் கைகளில் வந்து அமர்ந்தது.
"இதை எடுத்துக்கொள். இது செவ்வாயின் நினைவுகள் அடங்கிய ஒரு விதை. பூமியில் உள்ள மனிதர்களிடம் சொல், அவர்கள் வாழும் கிரகம் ஒரு அரிய பொக்கிஷம். அதை எங்களைப் போல இழந்துவிட வேண்டாம் என்று எச்சரி. பிரபஞ்சத்தில் உயிர் என்பது ஒரு அரிதான அதிசயம்."
அந்தக் குகை மீண்டும் அமைதியானது. ஜியோன்கள் மெதுவாக மறைந்து, குகையின் சுவர்களோடு ஒன்றிணைந்தனர்.
விக்ரம் தனது விண்கலத்திற்குத் திரும்பியபோது, அவர் ஒரு சாதாரண விண்வெளி வீரராக இல்லை. பிரபஞ்சத்தின் ஒரு மாபெரும் ரகசியத்தைத் சுமந்தவராக இருந்தார். செவ்வாய் வெறும் பாறைகளால் ஆன ஒரு இறந்த கிரகம் அல்ல, அது ஒரு உறங்கும் தேவதை என்பதை உலகம் அறியும் நாள் வெகு தொலைவில் இல்லை. அவர் கையில் இருந்த அந்தச் சிறிய ஸ்படிகம், சிவப்பு கிரகத்தின் இருட்டில் ஒரு நம்பிக்கையின் ஒளியாக மின்னிக் கொண்டிருந்தது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக