இளவரசர் மற்றும் ஃபக்கீர்
ஒரு காலத்தில், குழந்தைகள் இல்லாத ஒரு ராஜா இருந்தார். தனது அரியணையை வாரிசாகப் பெற வாரிசு இல்லையே என்று விரக்தியடைந்த அவர், மலைகளுக்கு மேலே சென்று ஒரு துறவியின் ஆசிகளைப் பெற முடிவு செய்தார். வழியில் அவர் ஒரு பக்கிரியைச் சந்தித்து அவரை வணங்கினார். பக்கிரி அவரிடம், "மகனே, நீ என்னிடம் வர என்ன காரணம்?" என்று கேட்டார்.
ராஜா, "அருமையான ஆத்மா! நான் பாவம் செய்துவிட்டேன் என்று நினைக்கிறேன்; அதனால் எனக்குப் பிறகு என் இடத்தைப் பிடிக்க எனக்கு ஒரு குழந்தை இல்லை" என்றார்.
"என்னுடைய தெய்வீக சக்திகளைக் கொண்டு நான் உனக்காக ஏதாவது செய்வேன்" என்று பக்கீர் கூறினார்.
பிறகு உனக்கு இரண்டு மகன்கள் பிறப்பார்கள். ஆனால், அந்த மகன்களில் ஒருவர் என்னுடையவராக இருப்பார் என்று எனக்கு சத்தியம் செய்.
பின்னர் அவர் இரண்டு இனிப்புகளை எடுத்து ராஜாவிடம் கொடுத்து, "ராஜா! இந்த இரண்டு இனிப்புகளையும் எடுத்து உங்கள் மனைவியருக்குக் கொடுங்கள்; உங்களுக்கு மிகவும் பிடித்த மனைவியருக்குக் கொடுங்கள்" என்றார்.
மன்னர் இனிப்புகளை எடுத்துத் தன் மார்பில் வைத்துக் கொண்டார்.
பின்னர் பக்கிரி, "அரசே! ஒரு வருடத்தில் நான் திரும்பி வருவேன், உங்களுக்குப் பிறக்கும் இரண்டு மகன்களில் ஒருவர் என்னுடையவர், ஒருவர் உங்களுடையவர்" என்றார்.
"சரி, நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன்" என்றார் ராஜா.
பின்னர் பக்கிரி தனது வழியில் சென்றார், ராஜா வீட்டிற்கு வந்து தனது இரண்டு
மனைவிகளுக்கும் ஒரு இனிப்பு கொடுத்தார். ஒரு வருடம் கழித்து, ராஜாவுக்கு இரண்டு மகன்கள் பிறந்தனர்.
இப்போது மன்னருக்கு ஃபக்கீரின் விருப்பங்கள் நினைவுக்கு வந்தன. அவர் தனது மகன்களில் யாரையும் பிரிய விரும்பவில்லை. எனவே அவர் இருவரையும் ஒரு நிலத்தடி நிலவறையில் மறைத்து வைத்தார்.
சிறிது நேரம் கடந்துவிட்டது, ஒரு நாள் பக்கீர் தோன்றி, "அரசே! உங்கள் மகனை என்னிடம் கொண்டு வாருங்கள்!" என்றார்.
"ம்ம்... இந்த ஃபக்கீர் எப்படி என் மகன்கள் யார் என்று தெரிந்து கொள்வார்? நான் அவரை எளிதாக ஏமாற்ற முடியும்" என்று அவர் நினைத்தார். பின்னர் அவர் இரண்டு அடிமைப் பெண்ணின் மகன்களை அங்கு ஃபக்கீரிடம் கொண்டு வர ஏற்பாடு செய்தார்.
பக்கீர் சிறுவர்களைப் பார்த்தார். அவர்கள் ராஜாவின் மகன்கள் அல்ல என்பதைத் தனது சக்திகளால் புரிந்துகொண்டார். எனவே அவர், "ராஜா! உங்கள் வார்த்தைகளைத் திரும்பப் பெறாதீர்கள். நான் உங்களை சபிப்பேன். இவர்கள் உங்கள் மகன்கள் அல்ல; உங்கள் குழந்தைகளை பாதாள அறையிலிருந்து கொண்டு வாருங்கள்" என்றார்.
ஆச்சரியமடைந்த மன்னர், தனது மகன்களை தன் முன் அழைத்து வர உத்தரவிட்டார். பக்கீர் மூத்த மகனைத் தேர்ந்தெடுத்து அழைத்துச் சென்றார்.
அவர் தனது இடத்திற்கு வந்தவுடன், பக்கீர் ஒரு பெரிய பானையை தனக்கு முன்னால் இருந்த நெருப்பில் வைத்து, ராஜாவின் மகனிடம், "என் மாணவனே, இங்கே வா" என்றார். பானையில் சுமார் நூறு கேலன் எண்ணெய் இருந்தது, அதன் அடியில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருந்தது.
அரசனின் மகன் புத்திசாலித்தனமாக, "முதலில் ஆசிரியர், பின்னர் மாணவர்" என்றான்.
ஃபக்கீர் அவனை ஒரு முறை வரச் சொன்னான், அவன் இரண்டு முறை சொன்னான், அவன் மூன்று முறை சொன்னான், ஒவ்வொரு முறையும் ராஜாவின் மகன், "முதலில் குரு, பிறகு சீடன்" என்று பதிலளித்தான்.
அந்த ஃபக்கீர், ராஜாவின் மகனை பெரிய பானைக்குள் வீச முயன்று, அவரை நோக்கி ஒரு அடி அடித்தார். ஒரு கண் சிமிட்டலில், ராஜாவின் மகன், தனது முழு பலத்தையும் பயன்படுத்தி, ஃபக்கீரைத் தூக்கி கொதிக்கும் எண்ணெயில் வீசினார். ஃபக்கீர் முற்றிலுமாக எரிந்து போனார்.
பின்னர் ராஜாவின் மகன் சுற்றிப் பார்த்தான், ஒரு சாவியைக் கண்டான். அருகில், மற்றொரு ரகசிய அறைக்கு ஒரு சிறிய நுழைவு வாயில் இருந்தது. சாவியுடன், சிறுவன் அறையைத் திறந்தான். உள்ளே பல மனிதர்கள், இரண்டு குதிரைகள், இரண்டு வேட்டை நாய்கள் மற்றும் இரண்டு புலிகள் இருந்தன. ராஜாவின் மகன் எல்லா மனிதர்களையும் விடுவித்தான். பின்னர் அவன் விலங்குகளை தன்னுடன் அழைத்துக்கொண்டு
வேறு நாட்டிற்குப் புறப்பட்டான்.
அவர் சாலையில் செல்லும்போது, ஒரு மனிதன் கன்றுக் கூட்டத்தை மேய்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டார். அந்த மனிதன் அவனை நோக்கி, "ஏய் பையன்! நீ யார்? இது என்னுடைய பகுதி! இதைக் கடக்க விரும்பினால், நீ என்னை வெல்ல வேண்டும்!" என்று கூப்பிட்டான். ஆச்சரியப்பட்டாலும், ராஜாவின் மகன் சவாலை ஏற்றுக்கொண்டான்.
அந்த மனிதன், "நான் உன்னைத் தூக்கி எறிந்தால், நீ என் அடிமையாவாய்; நீ என்னைத் தூக்கி எறிந்தால், நான் உன் அடிமையாவேன்" என்றான். சிறிது நேரத்தில், ராஜாவின் மகன் அவனைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு, "நான் நகரத்திற்குச் செல்லும்போது என் மிருகங்களை இங்கேயே விட்டுவிடுவேன். என் சொத்துக்குக் காவலாகப் புலியை நியமிக்கிறேன். நீ என் அடிமை; நீயும் என் உடைமைகளுடன் இங்கேயே இருக்க வேண்டும்" என்றான். பின்னர் ராஜாவின் மகன் நகரத்திற்குப் புறப்பட்டு ஒரு குளத்தை அடைந்தான். அது மிகவும் இனிமையாக இருப்பதைக்
கண்டு, அங்கே நின்று குளிப்பேன் என்று நினைத்தான்.
அந்தப் பகுதியின் இளவரசி அரண்மனையின் கூரையில் அமர்ந்திருந்தாள். அங்கிருந்து அவள் இந்த ராஜாவின் மகனைப் பார்த்தாள். அவனுடைய அரச அடையாளங்களைக் கண்டாள், அவள் தனக்குள், "அவன் ஒரு இளவரசனாக இருக்க வேண்டும். நான் அவனை மணப்பேன், வேறு யாரையும் மணக்க மாட்டேன்" என்று சொல்லிக் கொண்டாள்.
பின்னர் அவள் தன் தந்தையிடம் சென்று, "என் தந்தையே; நான் திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புகிறேன்" என்றாள்.
"பெரியவர்கள், சிறியவர்கள் என அனைவரும் இன்று மண்டபத்தில் கூடட்டும், ஏனென்றால் ராஜாவின் மகள் இன்று தனது மணமகனைத் தேர்ந்தெடுப்பாள். அவள் யாரைத் தேர்ந்தெடுத்தாலும், அவள் அவன் மீது வாசனை திரவியத்தைத் தெளிப்பாள்" என்று ராஜா ஒரு பிரகடனம் செய்தார். தேசத்தின் அனைத்து ஆண்களும் கூடினர், பயணி இளவரசனும் (ராஜாவின் மகன்) பக்கிரி உடையில் வந்தார்.
ராஜாவின் மகள் வெளியே வந்து பால்கனியில் அமர்ந்தாள். அவள் சுற்றிப் பார்த்தாள், பயண இளவரசன் ஃபக்கீர் உடையில் சபையில் அமர்ந்திருப்பதைக் கவனித்தாள்.
இளவரசி தன் கன்னிகையிடம், "இந்த வாசனை திரவியத்தை எடுத்து, ஒரு பக்கீர் போல உடையணிந்த அந்தப் பயணியிடம் சென்று, அவர் மீது தெளி" என்றாள்.
அரச பணிப்பெண் இளவரசியின் கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிந்தாள், இளவரசர் பக்கீர் இளவரசியின் மணமகனாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
பின்னர் மக்கள், "அந்தப் பெண் தவறு செய்துவிட்டாள்" என்றனர். இருப்பினும், ராஜா தனது
மகளை அந்த ஃபக்கீருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார், அவர் உண்மையில் ஒரு இளவரசர்.
அந்த விழா பிரமாண்டமாகக் கொண்டாடப்பட்டது, இருப்பினும் பல தலைவர்களும் பிரபுக்களும் அங்கே அமர்ந்திருக்கும்போது, தனது மகள் பக்கிரியைத் தேர்ந்தெடுத்ததைக் கண்டு மன்னர் மனது வருத்தப்பட்டார்.
ஒரு நாள் பயணி இளவரசன், "ராஜாவின் அனைத்து மருமகன்களும் இன்று என்னுடன் வேட்டையாட வரட்டும்" என்றான்.
"வேட்டையாடப் போக வேண்டிய இந்த ஃபக்கீர் யார்?" என்று மருமகன்கள் யோசித்தனர்.
இருப்பினும், அவர்கள் அனைவரும் வேட்டைக்குப் புறப்பட்டு, ஒரு குறிப்பிட்ட குளத்தில் தங்கள் சந்திப்பு இடத்தை சரிசெய்தனர்.
புதிதாக திருமணமான இளவரசன் தனது புலிகளிடம் சென்று, தனது புலிகள் மற்றும் வேட்டை நாய்களிடம், ஏராளமான சிறிய விலங்குகளைக் கொன்று உள்ளே கொண்டு வரச் சொன்னான்.
அவர்கள் அவ்வாறு செய்தபோது, பக்கிர் இளவரசர் சந்திப்பு இடத்தை அடைந்தார். ராஜாவின் மற்ற மருமகன்களும் அங்கு கூடினர்; ஆனால் அவர்கள் வேட்டையாடப்பட்ட எந்த விலங்கையும் அல்லது பறவையையும் கொண்டு வரவில்லை. எனவே அவர்கள் வெறும் கையுடன் அரண்மனைக்குத் திரும்ப வேண்டியிருந்தது.
வேட்டையாடப்பட்ட விலங்குகளை ஃபக்கீர் இளவரசன் கொண்டு வருவதைக் கண்ட
மன்னர், தனது மருமகன் ஒரு உண்மையான துணிச்சலான மனிதர் என்று திருப்தி அடைந்தார். தான் உண்மையிலேயே ஒரு இளவரசன் என்பதை வெளிப்படுத்த இதுவே சரியான நேரம்
என்று இளவரசரும் உணர்ந்தார். மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைந்த மன்னர் அவரது கையைப் பிடித்து அணைத்துக்கொண்டு, அவரைத் தனியாக அமர வைத்து, "ஓ இளவரசே, என் மகள் உங்களை தனது கணவராக சிறப்பாகத் தேர்ந்தெடுத்ததில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். இப்போது, நான் உங்களை அரியணைக்கு என் வாரிசாக அறிவிக்கிறேன்" என்றார்.
முற்றும்
என்றும் அதே அன்புடன்
ஜானி சின்னப்பன்
.png)
